نفسهاي ضعيف

نفسهاي ضعيف نفسهايي هستند كه به اندازه كافي در اين دنيا تزكيه داده نشده اند. خداي قادر متعال بهشت و جهنم را براساس نفسهاي مطمئن و ضعيف تقسيم خواهد كرد. خدا در قيامت كاري به دين مادرزادي ندارد (يا ايتها النفس المطمئنه) . آن چيزي كه در قيامت معيار قضاوت است نفس است نه مقام و رتبه دنيوي. كساني كه به اندازه كافي نفسشان را پرورش نداده اند ، در زندگي دنيوي هم نمي توانند جلو وسوسه ها مقاومت كنند و خيلي راحت و سريع جذب شهوات و مال دنيا و مقام مي شوند. خيلي از افراد در زندگي دنيايي خويش خيلي چيزها مي دانند ، زماني كه در مورد دين حرف مي زنند ، مي توانند به اندازه چهل كتاب حرف بزنند ، اما به اندازه كافي نفسشان را پرورش نداده اند. به همين خاطر خيلي راحت به سمت گناه برمي گردند. حتي وضعيت براي آنان جوري مي شود كه بعد از مدتي از دانسته هاي خويش نا اميد مي شوند. زيرا كاملا متوجه مي شوند كه دانسته هاي آنان ، آنان را در مقابل ارتكاب گناه بيمه نكرده است. به طور كامل ضررات نگاههاي شهواني را مي دانند ، اما نمي توانند جلو خودشان را بگيرند. واقعا دانسته هاي او به دردش نمي خورد.نسل جديد ، حتي بچه هاي دبستاني دانسته هاي زيادي دارند. بعضي از مكاتب عرفاني حرفهاي بسيار خوب براي پيروانشان دارند. حرفهايي مي زنند كه اكثرا هم صحيح است. راهي كه مي روند فقط ذهني است. ذهنا از حرفهاي خويش لذت مي برند ، ذهنا از خواندن اشعار لذت مي برند.خداي قادر متعال شعرايي را كه به گفته هاي خويش عمل نمي كنند ، مذمت كرده است (سوره شعرا). گفته هاي فقط ذهني ، انديشه هاي بي عمل به نوعي درجازدن است و هيچگونه تاثيري در پرورش نفس ندارد. در واقع اين عده ذهن خويش را مملو از افكار فلسفي و عرفاني و منطقي نموده اند ، اما ذره اي نفس را تزكيه نداده اند. اين فرد با فرد كاملا بيسواد از نظر خدا فرق ندارد و شايد فرد بيسواد بهتر عمل كرده باشد. در جامعه اي كه چنين باشد ، نشان از اين است كه سواد و علم آن جامعه مشكل دارد. كساني كه در حوزه هاي علميه فلسفه و منطق و شعر مي خوانند و به اصطلاح ملا مي شوند ، كو چكترين مزيتي بر يك فرد عامي ندارند. زيرا درسهايي كه آنان مي خوانند فقط لذتهاي ذهني است و كوچكترين تاثيري در تزكيه نفس ندارد. لذتهاي ذهني را نبايد با تزكيه نفس اشتباه گرفت. آن چيزي كه نزد خدا اعتبار دارد ، ارزش واقعي نفس است. بعضي ها در برهه اي از زمان ، كتاب فلسفه ، منطق ، شعر ، رمان ويا حتي فيلم مي خوانند و در آن لحظه فكر مي كنند كه نفسشان پاك شده است و چندين درجه صعود كرده است. اما بعد از مدتي كه در آزمايش زندگي قرار مي گيرند به دانسته هاي خويش عمل نمي كنند. مثل يك فرد مست كه در زمان مستي از خوبي و كارهاي خوب حرف مي زند ، از عشق ، محبت و ... حرف مي زند و با همه دنيا مي خواهد از در دوستي وارد شود. اما زماني كه مستي اش مي پرد ، دوباره همان اخلاق اصلي خويش را ادامه مي دهد. فقط انگاره هاي ذهني ، فقط خوشي هاي ذهني ، جملات فلسفي و منطقي نمي تواند آدمي را نجات دهنده باشد. زماني كه فيلم ژان وال ژان را مي بينيم ، از نظر ذهني خيلي لذت مي بريم. زماني كه سرگذشت پيامبران را مي خوانيم ، از نظر ذهني خيلي لذت مي بريم. زماني كه يك فيلم مي بينيم كه قهرمان فيلم براي برپايي عدالت تلاش مي كند ، از نظر ذهني خيلي لذت مي بريم و هيجان سراسر وجودمان را تحت تاثير قرار مي دهد. اما چرا همان فرد در زندگي خويش چنين نقشي را عملا ايفا نمي كند. چرا در اداره براي ريا و تظاهر نماز بجا مي آورد و عملا براي غير خدا نماز بجا مي آورد. چرا در اداره خالصا براي خدا كار مردم را راه نمي اندازيم! چرا زكات مالش را نمي پردازد؟ چرا در چشم چراني كم نمي گذارد؟ چرا در راه خدا از جان خويش مي ترسد؟ و هزاران چراي ديگر ... در واقع عمل به دانسته هاست كه نفس را تزكيه مي دهد. بدون عمل (صرفا ايده هاي ذهني) نفس كوچكترين پيشرفتي نمي كند. شايد تعجب كنيد كه عمل به يكي از دانسته ها (فقط يكي ) ، زندگي شما را كلي زير و رو مي كند. مي توانيد آزمايش كنيد. فقط به چند تا از دانسته هاي خويش عمل كنيد بعد نتيجه را ببينيد. راز اين كار هم در يك كلمه خلاصه مي شود و آن هم "خدا" است. همه مي دانيد كه شيطان بزرگترين دشمن آدمي است. شيطان دوست دارد كه انسان از حرفها فقط ذهنا لذت ببرد و اهل عمل نشود. كساني كه اهل عمل نيستند در واقع به سمت شيطان گرايش پيدا كرده اند و از خدا دور مي شوند (حتي اگر چنين فردي در مورد خدا مدام حرف بزند ). كسي هم كه از خدا دور شود ديگر خدا با او نيست و تنهاست. تنهاي تنها. شايد از اين حرف تعجب كنيد . كسي كه خدا با او نباشد ، تنهاي تنهاست. به همين خاطر در وسوسه ها نمي تواند جلو خودش را بگيرد و خيلي راحت مرتكب گناه مي شود و فريب شيطان را مي خورد. انسان بدون پشتيباني خدا هيچ است. زماني كه خدا ما را آفريد از همه ما تعهد گرفت كه فقط او را پرستش كنيم و كسي ديگر را شريك در صفات او تصور نكنيم.